Legendy polskich skoków - Stanisław Bobak

Fot. sport.wp.pl

Stanisław Bobak urodził się 12 marca 1956 roku w Zakopanem. Należał do klubu WKS Legia Zakopane. Skoki narciarskie zaczął trenować pod wpływem starszego brata - Tadeusza.

Byłem śmiałym zawodnikiem. Nie obawiałem się podmuchów wiatru w powietrzu, czasami wiatr mi pomagał. Najgorszy był wiatr z tyłu, dociskający. Byłem w powietrzu usztywniony, wybijałem się z progu i usztywniałem klatkę piersiową, staw skokowy i leciałem. Wtedy skoki były na pewno bardziej niebezpieczne niż dzisiaj. Zresztą inny też był styl skakania, narty prowadzono równo, były węższe i cieńsze. W kategorii juniorów zdobyłem kilka mistrzostw Polski - wspominał Bobak. Pierwszy raz jego talent objawił się w 1972 roku podczas krajowego czempionatu. Co prawda, nie został mistrzem Polski ale tak długie skoki wróżyły mu wielką karierę. Potwierdzenie nastąpiło w 1975 roku gdzie ustanowił nowy rekord Wielkiej Krokwi - 115,5 m i stanął na najwyższym stopniu podium zdobywając tytuł mistrza Polski. W tym samym roku Bobak pobił rekord skoczni w Bischofshofen. Był to nie lada wyczyn, bowiem Bobak wylądował na 108 m, prawie 5 m dalej niż poprzedni rekord. Tak odległego skoku nie udało mu się ustać, zakończył go podpórką i ostatecznie zajął 5 pozycję. Na Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych w Kawogłowie Bobak zdobył brązowy medal. Dwa lata później, w 1977 roku Bobak doznał urazu łękotki. Pomimo sprzeciwów lekarzy, rozpoczął trenowanie i wziął udział w Pucharze Beskidów i w mistrzostwach świata w Lahti. Stanisław Bobak fruwał również na skoczni mamuciej w słoweńskiej Planicy. Jego najdłuższy skok to 153 m i oddał go w Harrachovie. Jak kibice skoków narciarskich wiedzą, w sezonie 1979/1980 odbyła się pierwsza edycja Pucharu Świata. W tejże edycji, Bobak zajął 3 lokatę. W tymże sezonie też odnotował zwycięstwa w pucharowej rywalizacji. Miało to miejsce na jego ukochanej skoczni w Zakopanem. Warto zaznaczyć, że był pierwszym Polakiem, który stanął na podium w Pucharze Świata.

Dalekie skoki i sukcesy okupione były ciężkimi treningami. Szkolenia w tamtym czasie znacznie różniły się od tych dzisiejszych. Słuchając wspomnień Stanisława Bobaka, możemy dowiedzieć się, że cykle przygotowawcze były ogromnym wysiłkiem dla sportowców. Podczas jednej serii treningowej, skoczkowie podnosili do 9 ton. W wyniku tych obciążeń u Bobaka pojawiły się dolegliwości bólowe, które szybko się nasiliły. Skoki, które tak kochał, stały się dla niego męką. Startował dalej, ale nie odczuwał już radości i satysfakcji z oddanych skoków. Czekał tylko aby skok się skończył. By ból choć na chwilę zelżał. W 1981 roku lekarz kategorycznie zabronił mu startów. Leczony był w Piekarach Śląskich, nie został jednak poddany operacji. Dostał rentę, trzecią a późniejszym okresie druga grupę. Renta była naprawdę niewielka. Z żoną, aby związać koniec z końcem, zaczęli wynajmować pokoje turystom. W 2005 roku wyjechał do Francji aby zarobić na życie. Tam jednak poważnie zachorował, przeszedł operację i kilka dni leżał w śpiączce. Po odzyskaniu przytomności przetransportowany został do Polski, do Zakopanego. Cierpiał na niedrożność (niedokrwienie jelit). Po ciężkiej i długiej chorobie zmarł 12 listopada 2010 roku w Zakopanem. Odszedł jeden z najwybitniejszych polskich skoczków narciarskich, wielki talent, dobry człowiek. Byłem z nim w grupie i mogę śmiało mówić, że dobrze go znałem. Spędziliśmy przecież razem pół życia. W sporcie się nie poddawał, chorobie, niestety, musiał się poddać - tak powiedział po śmierci Bobaka, prezes Polskiego Związku Narciarskiego, Apoloniusz Tajner.

Stanisław Bobak to smutny akcent w polskich skokach. Odnoszący sukcesy, bijący rekordy skoczni a później pozostawiony sam sobie z marną rentą, zapomniany przez polskich działaczy. Spoczywa na cmentarzu w rodzinnym Zębie.

Fot. america.pinko

Źródło: informacja własna