Supergigant kobiet – najlepsza w generalnej najlepszą w supergigancie
Kontuzja Lindsey Vonn zdarzyła się gdy do zakończenia rywalizacji w zjeździe pozostały już tylko ostatnie zawody w St. Moritz, dzięki czemu nie straciła miana najlepszej w tej dyscyplinie. Inaczej sprawa się miaław supergigancie – do końca były jeszcze trzy zawody i jeszcze przed ostatnimi Amerykanka prowadziła – spadła jednak ostatecznie na trzecie miejsce. A jak było dokładnie i kto był przed nią – to już w dalszej części artykułu.
W nawiasie po punktach informuję, który to sezon z punktami super-G tej zawodniczki, a także ruch względem sezonu 2014/15. W przypadku zawodniczek, które nie punktowały w sezonie 2014/15 informuję, kiedy ostatnio zdobyły punkty super-G. Na niebiesko – wyrównanie najlepszego wyniku, na czerwono – najlepszy wynik, na zielono – pierwszy sezon z punktami super-G.
1. Lara Gut (Szwajcaria) – 481 punktów (5/+4) – 27.04.1991 – to zdecydowanie sezon Szwajcarki, która wygrała klasyfikację generalną PŚ, a także klasyfikację supergiganta (powtórzyła wyczyn sprzed dwóch lat). Srebrna medalistka z MŚ w Schladming w tej konkurencji wygrała co prawda tylko zawody w Garmisch-Partenkirchen, ale była też trzy razy druga (w Altenmarkt, La Thuile i St. Moritz) oraz punktowała w każdych zawodach w supergigancie (jak jeszcze cztery inne zawodniczki). W sumie triumf zasłużony, choć niemożliwy do osiągnięcia bez kontuzji Vonn.
2. Tina Weirather (Liechtenstein) – 436 punktów (7/+6) – 24.05.1989 – o dziwnej niemocy Tiny podczas MŚ i IO już było (oby za rok na MŚ ją przełamała), o jej świetnych startach w PŚ też. Punktowała we wszystkich supergigantach, wygrała w La Thuile i St. Moritz, była druga w Cortina d’Ampezzo – trochę mniej równa od Gut, ale bez poważniejszych wpadek.
3. Lindsey Vonn (USA) – 420 punktów (14/-2) – 18.10.1984 – Amerykanka w swej karierze ma brązowy medal IO w supergigancie z Vancouver, oraz złoto (2009 Val d’Isere), srebro (2007 Are) i brąz (2015 Vail/Beaver Creek) z mistrzostw świata w tej konkurencji. Dzierży też rekord największej ilości zwycięstw pucharowych (nie tylko w generalnej klasyfikacji, ale też w supergigancie) i na pewno wygrałaby klasyfikację i w zeszłym roku, ale wystąpiła zaledwie w pierwszych pięciu zawodach. Z czego wygrała pierwsze trzy – w Lake Louise, Altenmarkt i Cortina d’Ampezzo, w następnych dwóch – w Garmisch-Partenkirchen i La Thuile zajmując trzecie miejsce. Po kontuzji jednak straciła swoją przewagę.
4. Cornelia Huetter (Austria) – 400 punktów (4/0) – 29.10.1992 – to jak rozwinęła się młoda Austriaczka w konkurencjach szybkościowych zasługuje na szacunek. Niby to samo miejsce w generalnej klasyfikacji PŚ co przed rokiem, ale wtedy nie stała ani razu na podium, a teraz wygrała w Lenzerheide, trzecia w Lake Louise, Altenmarkt i St. Moritz. Zdarzały jej się czasem gorsze starty, ale punktowała w każdych zawodach. Zdecydowanie najlepsza reprezentantka Austrii jeśli chodzi o konkurencje szybkościowe.
5. Viktoria Rebensburg (Niemcy) – 293 punkty (9/+8) – 04.10.1989 – zaczynała tylko od giganta, ale od pewnego czasu świetnie jeździ też zarówno zjazd, jak i supergigant. W Cortina d’Ampezzo trzecia, w Ga-Pa druga. Równe, dobre starty przez cały sezon. W przeszłości zdarzało się, że wygrywała zawody w supergigancie, ale tak wysoko w klasyfikacji generalnej jeszcze nie była.
6. Federica Brignone (Włochy) – 276 punktów (4/+11) – 14.07.1990 – obecność tej zawodniczki w tak ścisłej czołówce supergiganta to jednak spora niespodzianka. To specjalistka od giganta, choć – co pokazał ten sezon – potrafi zdobywać punkty w każdej konkurencji. Pokazała jednak, że potrafi supergigant jeździć na poziomie TOP 10, a w andorskim kompleksie Grandvalira Soldeu – El Tarter okazała się być bezkonkurencyjna i odniosła sensacyjne zwycięstwo.
7. Tamara Tippler (Austria) – 254 punkty (2/+31) – 09.04.1991 – trzykrotnie na podium stawała druga z młodych Austriaczek, które przebojem wdzierają się do czołówki szybkościówek – w Lake Louise druga, w Andorze i Lenzerheide trzecia. Zdarzają jej się jednak też wypadnięcia z trasy. Generalnie na pewno będzie liczyć się w walce o medale MŚ.
8. Laurenne Ross (USA) – 250 punktów (5/+10) – 17.08.1988 – bardzo dobry sezon Amerykanki, okraszony pierwszym supergigantowym podium w andorskich zawodach. Tak wysokie miejsce zawdzięcza temu jednemu wielkiemu wzlotowi oraz równym startom i punktom w każdych zawodach.
9. Johanna Schnarf (Włochy) – 216 punktów (9/+28) – 16.09.1984 – najlepszy sezon w supergigancie zanotowała też doświadczona Włoszka. W Lake Louise była tuż za podium i choć nie powtórzyła już tego wyniku w innych zawodach sezonu (na podium supergiganta zresztą nie stała nigdy w swej karierze), to miejsca w szóstce, dziesiątce, piętnastce zdarzały jej się bardzo często. Dziewiąte miejsce nie jest kwestią przypadku.
10. Kajsa Kling (Szwecja) – 215 punktów (8/+5) – 25.12.1988 – Szwedka, podobnie jak Włoszka, najlepiej w sezonie była na czwartym miejscu, ale odnotowała ten wynik akurat w ostatnich zawodach w St. Moritz. Od paru sezonów należy do czołówki supergigantowej świata. U siebie bezkonkurencyjna.
11. Fabienne Suter (Szwajcaria) – 185 punktów (10/+8) – 05.01.1985 – w zjeździe bryluje, ale i w supergigancie zdarzało jej się w przeszłości wygrać, czy stanąć na podium. U siebie, w Lenzerheide była druga – co wyraźnie poprawiło jej bilans punktowy. Najniżej sklasyfikowana wśród podiumowiczek.
12. Ilka Stuhec (Słowenia) – 183 punkty (4/+16) – 26.10.1990 – Słowenka nigdy nie stała na podium PŚ, ale w hierarchii supergigantowej plasuje się coraz wyżej. Punktowała w każdych zawodach, w ostatnich dwóch mieszcząc się w „10” – siódma w Lenzerheide, dziewiąta w St. Moritz.
13. Nadia Fanchini (Włochy) – 171 punktów (11/-4) – 25.06.1986 – do minionego sezonu jedyne zwycięstwo pucharowe odniosła właśnie w supergigancie – było to jednak bardzo dawno (07.12.2008 w Lake Louise). Dziś tak dobrze Włoszka już nie jeździ tej konkurencji (inaczej niż w przypadku zjazdu – tam wygrała w minionym sezonie) – raz była tuż za podium (czwarta w Altenmarkt).
14. Elisabeth Goergl (Austria) – 154 punkty (13/-7) – 20.02.1981 – co tu dużo mówić – legenda. O sukcesach jej szczegółowo pisałem przy okazji zjazdu, przypomnę tylko, iż w supergigancie wygrała MŚ w Garmisch-Partenkirchen w 2011. W swej karierze ma też trzy wygrane supergiganty. W minionym sezonie podobnie jak N. Fanchini – najlepiej wypadła w zawodach w Altenmarkt, przy czym była tam o miejsce niżej.
15. Elena Curtoni (Włochy) – 153 punkty (6/+1) – 03.02.1991 – pierwszą piętnastkę zamyka Włoszka, która dokonała olbrzymich postępów – widocznych zwłaszcza w zjeździe. W supergigancie w La Thuile była siódma, co na pewno budzi szacunek.
16. Francesa Marsaglia (Włochy) – 145 punktów (6/-6) – 27.01.1990 – gdyby podsumować wyniki wg krajów Włoszki nie miałyby sobie równych. Niby więcej Austriaczek jest w tabeli, ale one zgrupowały się w dużej ilości w dole tabeli, tymczasem szesnasta w tabeli Marsaglia jest w hierarchii supergiganta piątą Włoszką! Dla mnie to taka zawodniczka, która osiąga mniej, niż by mogła. Szóste miejsce w Altenmarkt to raczej chlubny wyjątek, a powinny takie wyniki być regułą dla niej.
17. Stephanie Venier (Austria) – 132 punkty (3/+29) – 19.12.1993 – duży awans młodej Austriaczki, która jest dość równa i pewna w swych startach. Najwyżej w Cortina d’Ampezzo – na dziesiątej pozycji, miejsca w drugiej dziesiątce jednak zdarzają się jej bardzo często.
18. Romane Miradoli (Francja) – 116 punktów (2/+20) – 10.03.1994 – nierówna jeszcze, ale ze skłonnościami do dużych wzlotów. W La Thuile piąta, w Grandvalira Soldeu-El Tarter – siódma.
18. Corinne Suter (Szwajcaria) – 116 punktów (2/+36) – 28.09.1994 – jedna z tych zawodniczek, które dokonały olbrzymiego postępu w swoich startach w PŚ. W supergigancie nie tak równa, jak w zjeździe, ale potrafi wysoko wzlecieć – siódma w Cortina d’Ampezzo i St. Moritz.
20. Sofia Goggia (Włochy) – 114 punktów (3/+38) – 15.11.1992 – zanim w ogóle zdobyła punkty PŚ zdążyła być czwarta na MŚ w supergigancie w Schladming. Teraz też Włoszka z rodzaju tych „szalonych” zawodniczek najwyżej na czwartej pozycji (Andora). W Lenzerheide siódma – i te dwa starty to ponad 75% wszystkich jej punktów w sezonie.
21. Tessa Worley (Francja) – 101 punktów (6/+12) – 04.10.1989 – Francuska gigancistka coraz wyżej w klasyfikacji supergiganta.. Potrafi zmieścić się w „10” zawodów (La Thuile). Wszechstronna zawodniczka.
22. Ranghild Mowinckel (Norwegia) – 82 punkty (4/+2) – 12.09.1992 – Norweżka względnie wysoko w klasyfikacji, ale w „10” żadnych zawodów nie udało jej się zmieścić. Pod koniec sezonu zanotowała najlepszy wynik – trzynasta pozycja w St. Moritz. Punktowała aż w siedmiu supergigantach.
23. Nicole Schmidhofer (Austria) – 68 punktów (8/-11) – 15.03.1989 – zaczęła od ósmej pozycji w Lake Louise i siódmej w Altenmarkt – czyli z wysokiego „C”. Niestety późniejsza kontuzja uniemożliwiła jej odegranie większej roli w tabeli PŚ.
24. Elena Fanchini (Włochy) – 67 punktów (11/-5) – 30.04.1985 – doświadczona Włoszka zawsze lepiej jeździła zjazdy, niż supergiganty, ale tak koniec drugiej/początek trzeciej dziesiątki jest często w stanie osiągnąć. Jeden udany start – piąta pozycja w maleńkiej Andorze.
25. Larissa Yurkiw (Kanada) – 58 punktów (5/+16) – 30.03.1988 – w zjeździe – absolutna czołówka. Supergiganty traktuje ulgowo, ale i tak zanotowała najlepszy sezon w tej dyscyplinie. W Cortinie – dwunasta. Jak już wspomniano przy okazji zjazdu – Kanadyjka ogłosiła zakończenie kariery.
26. Stacey Cook (USA) – 56 punktów (10/+3) – 03.07.1984 – również raczej zjazdy są jej specjalizacją. Tam osiąga naprawdę dobre wyniki. W supergigancie jeden dobry start – w Cortina d’Ampezzo pozycja ósma.
27. Jennifer Piot (Francja) – 48 punktów (3/+6) – 24.03.1992 – nie jest to jeszcze jakiś olśniewający rezultat, ale młoda Francuzka coraz lepiej jeździ supergiganty. Najlepszy start zanotowała na początku sezonu w Lake Louise – była tam trzynasta.
28. Mirjam Puchner (Austria) – 46 punktów (2/-2) – 18.05.1992 – w zjeździe potrafi zaskoczyć. W supergigancie zaś autorka nietypowej serii. Otóż w siedmiu zawodach z rzędu zajmowała miejsca w trzeciej dziesiątce (najlepiej w Lake Louise – na 21. pozycji). Nie zakwalifikowała się do zawodów w St. Moritz, ale wśród zawodniczek punktujących w siedmiu zawodach zdecydowanie najniżej.
29. Lotte Smiseth Sejersted (Norwegia) – 45 punktów (6/+23) – 05.03.1991 – tylko jeden punkt mniej zdobyła zawodniczka punktująca w jednych zawodach – była piąta w Lake Louise. Podobnie jak Schmidhofer jej sezon został brutalnie przerwany przez kontuzję.
30. Margot Bailet (Francja) – 35 punktów (3/-3) – 25.07.1990 – to jedna z zawodniczek, do których na razie pasuje określenie – średnia klasa. Jeździ Puchary Świata i nie zajmuje miejsc ani w ogonie, ani w czołówce. Cztery razy z punktami supergiganta, w Andorze siedemnasta.
31. Daniela Merighetti (Włochy) – 33 punkty (11/-8) – 05.07.1981 – doświadczona zawodniczka w 2012 potrafiła stanąć na podium PŚ w supergigancie. Do dziś udaje jej się to w zjeździe. W supergigancie najwyżej w Ga-Pa – siedemnaste miejsce.
32. Ramona Siebenhofer (Austria) – 30 punktów (3/+9) – 29.07.1991 – młoda Austriaczka miewała dobre starty w zjeździe. W supergigancie bez szału – dwudziesta w obydwu włoskich zawodach w Cortinie i La Thuile.
33. Joana Haehlen (Szwajcaria) – 29 punktów (1/-) – 23.01.1992 – najwyżej sklasyfikowana wśród zawodniczek punktujących po raz pierwszy – nie jest to jednak jakieś szczególnie wysokie miejsce. W Altenmarkt szesnasta.
34. Nina Ortlieb (Austria) – 24 punkty (1/-) – 02.04.1996 – bardzo młoda zawodniczka, której ojciec – Patrick Ortlieb – był mistrzem świata i mistrzem olimpijskim w zjeździe (kto pamięta IO w Albertville – piękne zawody!). Po zwycięstwie podczas MŚ Juniorów dostała się z dziką kartą na finałowe zawody do St. Moritz – była tam jedenasta. Wcześniej startowała bez powodzenia w Altenmarkt.
35. Denise Feierabend (Szwajcaria) – 23 punkty (1/-) – 15.06.1989 – wcześniej specjalizowała się tylko w slalomach, ale zaczęła jeździć też konkurencje szybkościowe. U siebie w Lenzerheide – czternasta.
35. Coralie Frasse Sombet (Francja) – 23 punkty (1/-) – 08.04.1991 – do gigantów dodała też supergiganty, w których zapunktowała trzy razy. W Cortinie osiemnasta.
37. Sabrina Maier (Austria) – 21 punktów (1/-) – 04.10.1994 – debiutantka w PŚ punktowała aż w czterech supergigantach (najniżej sklasyfikowana wśród punktujących cztery razy), ale powyżej dwudziestej pozycji w Altenmarkt nie wyszła.
38. Verena Stuffer (Włochy) – 19 punktów (6/-17) – 23.06.1984 – doświadczona, choć mało utytułowana Włoszka dla odmiany najniżej sklasyfikowana wśród punktujących trzy razy. W Cortinie dziewiętnasta.
39. Mikaela Shiffrin (USA) – 18 punktów (1/-) – 13.03.1995 – ciągle młodziutka królowa slalomu zaczęła próbować swoich sił w supergigancie. W Lake Louise wykręciła piętnaste miejsce, zapunktowała też w Grandvalira Soldeu-El Tarter, pewnie byłaby wyżej, ale pół sezonu miała z głowy przez kontuzję.
40. Valerie Grenier (Kanada) – 15 punktów (2/-5) – 30.10.1996 – mimo wyjątkowo młodego wieku nie jest to jej pierwszy sezon z punktami. Szesnasta w Lake Louise – oto cały jej dorobek.
40. Rosina Schneeberger (Austria) – 15 punktów (1/-) – 16.01.1994 – próbuje swoich sił w PŚ od sezonu 2012/13 (wtedy zanotowała nieudany start w gigancie), ale w supergigancie absolutna debiutantka. W Lenzerheide dziewiętnasta, punkty zdobyła też w Andorze.
42. Ester Ledecka (Czechy) – 13 punktów (1/-) – 23.05.1995 – pisałem szerzej o tej wspaniałej snowboardzistce przy okazji zjazdu. W supergigancie też z punktami – dwudziesta piąta w Ga-Pa, dwudziesta szósta w w La Thuile.
43. Candance Crawford (Kanada) – 9 punktów (1/-) – 11.03.1994 – rzadko startuje w zawodach PŚ. Jedyny start w andorskim supergigancie dał jej 22. miejsce. Był on zaliczany do kombinacji, stąd jej start akurat tam.
44. Marie-Michele Gagnon (Kanada) – 8 punktów (6/-13) – 25.04.1989 – w supergigantach startuje również rzadko. Trzy starty w sezonie 2015/16 tej świetnej slalomistki i znakomitej „kombinatorki” i niezgorszej gigancistki, z czego sprężyła się raz – w Andorze była oczko niżej od Crawford, ale wygrała całą kombinację. Niemniej to już inna historia.
45. Wendy Holdener (Szwajcaria) – 7 punktów (2/+7) – 12.05.1993 – w Lenzerheide supergigant też był sprężony z kombinacją, Holdener tam wystartowała i zajęła 24. pozycję. Kombinację wygrała. To przede wszystkim świetna slalomistka.
46. Ricarda Haaser (Austria) – 6 punktów (1/-) – 10.09.1993 – też jakoś bardziej na kombinację nastawiona. Dwudziesta piąta w La Thuile.
46. Edit Miklos (Węgry) – 6 punktów (4/-1) – 31.03.1988 – w zjeździe Węgierka należy do czołówki. Supergiganty są chyba dla niej zbyt techniczne, dość powiedzieć, że nigdy w nich nie błyszczała. Punkty w Cortinie d’Ampezzo (27. miejsce) i w Ga-Pa.
48. Patrizia Dorsch (Niemcy) – 5 punktów (1/-) – 15.02.1994 – najniżej sklasyfikowana wśród punktujących dwa razy. 29. w Lake Louise i 28. pozycja w La Thuile.
48. Priska Nufer (Szwajcaria) – 5 punktów (3/-16) – 11.02.1992 – nieudany sezon. Punkty tylko w Altenmarkt za dwudzieste szóste miejsce.
50. Marusa Ferk (Słowenia) – 4 punkty (6/+5) – 27.09.1988 – Słowenka siłą rzeczy najlepiej wypada w kombinacjach. Potrafi jeździć wszystkie konkurencje (w swej karierze punktowała w każdej konkurencji, a w tym sezonie nie udało się to tylko w gigancie), acz furory nie robi. Dwudziesta siódma w Lenzerheide.
50. Michaela Kirchgasser (Austria) – 4 punkty (3/ostatnie punkty 2010/11) – 18.03.1995 – wiadomo, to slalomistka, która świetnie jeździ kombinacje – stąd punkty supergiganta (27. w Lenzerheide). Jako ciekawostkę podam fakt, iż w 2007, 2013 i 2015 wygrała, a w 2011 była druga podczas MŚ w drużynie.
52. Alice McKennis (USA) – 3 punkty (4/-3) – 18.08.1989 – w Cortinie dwudziesta ósma. Od lat startuje w PŚ i ongi nawet wygrała zjazd.
53. Klara Krizova (Czechy) – 2 punkty (3/-12) – 13.07.1989 – Klara Krizova startuje od lat, ale wynikami piękna Czeszka nie wyróżnia się szczególnie. Dwudziesta ósma w Cortina d’Ampezzo.
54. Dajana Dengscherz (Austria) – 1 punkt (1/-) – 03.12.1996 – młodziutka zawodniczka, która do tej pory zapunktowała raz – w Altenmarkt (trzydzieste miejsce).
54. Anna Marno (USA) – 1 punkt (1/-) – 23.11.1992 – Amerykanka próbuje zdobyć punkty od sezonu 2013/14 i wreszcie się udało. Trzydziesta w Cortina d’Ampezzo.
54. Jacqueline Wiles (USA) – 1 punkt (3/+4) – 13.07.1992 – ciekawy bilans ma Amerykanka. Dwa punkty w sezonie 2013/14, i po jednym w dwóch ostatnich. Widać, iż do czołówki supergiganta nie należy (nieco lepiej idą jej zjazdy, ale bez rewelacji). Ex aequo z Dengscherz w Altenmarkt.
Statystyki:
Najstarsza z punktami: Elisabeth Goergl (35 lat i 26 dni), Daniela Merighetti (34 lata i 237 dni)
Najmłodsza z punktami: Valerie Grenier (19 lat i 37 dni), Dajana Dengscherz (19 lat i 52 dni)
Najstarsza na podium: Lindsey Vonn (31 lat i 126 dni), Fabienne Suter (31 lat i 67 dni)
Najmłodsza na podium: Cornelia Huetter (23 lata i 38 dni), Tamara Tippler (24 lata i 241 dni)
Najstarsza zwyciężczyni: Lindsey Vonn (31 lat i 98 dni), Tina Weirather (26 lat i 298 dni)
Najmłodsza zwyciężczyni: Cornelia Huetter (23 lata i 135 dni), Lara Gut (24 lata i 286 dni)
Największy awans względem sezonu 2014/15: Sophia Goggia (z 58 na 20), Corinne Suter (z 54 na 18), Tamara Tippler (z 38 na 7)
Największy spadek względem sezonu 2014/15: Verena Stuffer (z 21 na 38), Priska Nufer (z 32 na 48), Marie-Michele Gagnon (z 31 na 44)
Najwyżej sklasyfikowana zawodniczka z pierwszymi punktami PŚ w supergigancie: Joana Haehlen (33), Nina Ortlieb (34)
Najwyższy powrót do klasyfikacji PŚ w supergigancie: Michaela Kirchgasser (50) – i nikt więcej (!)
Powrót po najdłuższej przerwie: Michaela Kirchgasser (5 lat i 14 dni: 27.02.2011 Are – 12.03.2016 Lenzerheide).
Zapraszamy również do zapoznania się z poprzednimi teksami podsumowującymi Puchar Świata w narciarstwie alpejskim:
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Zjazd kobiet
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Klasyfikacja generalna mężczyzn
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Kombinacja mężczyzn
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Slalom mężczyzn
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Slalom gigant mężczyzn
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Supergigant mężczyzn
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Zjazd mężczyzn
Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 – Odkrycia sezonu
Autor: Jarosław Gracka
- Alpejska wiosna – maj #4. Krytykowany przez ekologów FIS przedstawił kalendarze i nowe pomysły, Austriacki weteran zakończył karierę, Marchant zmienia treenra, Brignone ozdobą Mediolanu - 28 maja 2023
- Kolejna austriacka alpejka zakończyła karierę - 5 maja 2023
- Alpejska wiosna – kwiecień #1. Braathen opuści Norwegię, nowy trener Pinturaulta, wpływowa Shiffrin, pożegnania i niespodziewany powrót - 16 kwietnia 2023
