Supergigant mężczyzn - dominacja Wikingów

fot.: dagbladet.no

W supergigancie, podobnie jak w zjeździe główny faworyt doznał kontuzji w połowie sezonu, triumf więc przeszedł mu koło nosa. W tej dyscyplinie jednak wszystko zostało w norweskiej rodzinie.

Niespodziewanie najlepszy okazał się być nie teoretycznie bardziej predestynowany do sukcesu Jansrud, a właśnie młody Kilde. Podobnie jak w zjeździe, ciężko mówić - może poza właśnie Kildem - o jakiejś znaczącej młodej sile. Nie przedłużając specjalnie zapraszam do sylwetek zawodników. W nawiasie po punktach informuję, który to sezon z punktami supergigantowymi tego zawodnika, a także ruch względem sezonu 2014/15. W przypadku zawodników, którzy nie punktowali w sezonie 2014/15 informuję, kiedy ostatnio zdobyli punkty supergiganta. Na niebiesko - wyrównanie najlepszego wyniku, na czerwono - najlepszy wynik, na zielono - pierwszy sezon z punktami supergiganta.

1. Aleksander Aamodt Kilde (Norwegia) - 415 punktów (3/+25) - 21.09.1992 - triumf przypadł młodemu zawodnikowi, który przez cały sezon potrafił utrzymać dobrą, równą formę supergigantową. Trzech innych zawodników też punktowało w 100% tegorocznych supergigantów, ale tylko Norweg robił to na takim poziomie - wygrał w Hinterstoder, był drugi w St. Moritz, trzeci w Val Gardena, poza dziesiątką tylko w Kitzbüehel. Po kontuzji Svindala wyrósł na głównego faworyta dyscypliny i nadziei nie zawiódł.

2. Kjetil Jansrud (Norwegia) - 375 punktów (8/-1) - 28.08.1985 - aktualny mistrz olimpijski nie obronił wyniku sprzed roku, choć teoretycznie miał najlepsze ku temu warunki po kontuzji Svindala. Dopiero zresztą pod koniec wyprzedził starszego kolegę, wygrywając Kvitfjell i zajmując drugie miejsce w St. Moritz ex aequo z Kildem. Wcześniej drugi w Val Gardena, ale i pięćdziesiąty piąty w Beaver Creek. Brakowało mu równej formy, która cechowała Kildego.

3. Aksel Lund Svindal (Norwegia) - 310 punktów (13/ostatnie punkty 2013/14) - 26.12.1982 - o jego osiągnięciach w przeszłości pisałem przy okazji podsumowania zjazdu, przypomnę tylko, iż wygrał supergigant podczas IO w Vancouver, zaś na MŚ zdobył dwa brązowe medale w Val d`Isere (2009) i Schladming (2013). Wygrał w Lake Louise, Val Gardena i Kitzbüehel, niemniej dzień po tym ostatnim triumfie wywrócił się podczas zjazdu i jak się to skończyło wiemy.

4. Vincent Kriechmayr (Austria) - 298 punktów (3/+2) - 01.10.1991 - niewiele starszy niż Kilde, będący wciąż na dorobku Austriak zanotował bardzo udany sezon. Najlepszy zawodnik wśród nie-Norwegów poza nieukończonym finałem w St. Moritz punktował zawsze, dwa razy stając na podium - w Kvitfjell był drugi, w Jeongseon - trzeci. Zawstydził wielu starszych kolegów.

5. Carlo Janka (Szwajcaria) - 259 punktów (9/+6) - 15.10.1986 - czerwony kolor przy jego nazwisku może dziwić. Wszak w przeszłości wygrywał klasyfikację generalną PŚ, ale akurat supergigant nie był jego flagową dyscypliną. Nigdy wcześniej nie był tak wysoko w jego klasyfikacji, nigdy też wcześniej nie wygrał zawodów - a udało mu się to w Jeongseon.

6. Marcel Hirscher (Austria) - 249 punktów (5/+18) - 02.03.1989 - wysokie miejsce tego zawodnika w tej dyscyplinie to jednak sensacja. Mimo, iż mamy do czynienia z zawodnikiem należącym do najlepszych w historii narciarstwa alpejskiego, to jednak sukcesy odnosił i odnosi w slalomie i gigancie (względnie w superkombinacji). Zdarzyło mu się w Schladming w 2012 roku stanąć na podium, ale był to jednorazowy wyskok. W minionym sezonie jednak wygrał w Beaver Creek, był trzeci w Hinterstoder i znalazł się wśród najlepszych.

7. Adrien Theaux (Francja) - 248 punktów (10/0) - 18.09.1984 - uskrzydlony srebrem zdobytym w Vail doświadczony Francuz zanotował kolejny dobry sezon w supergigancie. Bez miejsca na podium, ale często w TOP 6, a poza TOP 10 tylko dwa razy. Najwyżej - na czwartej pozycji - w Beaver Creek i St. Moritz.

8. Andrew Weibrecht (USA) - 244 punkty (7/+4) - 10.02.1986 - w 2010 zdobył w supergigancie sensacyjnie brązowy medal podczas Igrzysk Olimpijskich. Nie poszły za tym dalsze sukcesy, ale... w 2014 roku równie sensacyjnie był drugi. Kto wie, czy to nie główny kandydat do złota w Pyeongchang. Zwłaszcza, że wreszcie zaczął dobrze jeździć w PŚ - drugi w Kitzbüehel, trzeci w Beaver Creek - po medalach olimpijskich przyszedł czas na miejsca podium w PŚ.

9. Peter Fill (Włochy) - 226 punktów (14/+11) - 12.11.1982 - najlepszy zjazdowiec sezonu, także w pierwszej "10" supergiganta (w którym ongi zdobył srebrny medal MŚ w 2009). Rozpoczął od najniższego stopnia podium w Lake Louise, potem bywało gorzej, ale miejsca w pierwszej dziesiątce były raczej u niego standardem (tylko trzy razy się w niej nie zmieścił).

10. Dominik Paris (Włochy) - 212 punktów (7/-8) - 14.04.1989 - znacznie słabszy sezon Włocha, który akurat w tej dyscyplinie tylko raz zmieścił się na podium w Kvitfjell. W St. Moritz doznał kontuzji i o ile w zjeździe jeszcze wystąpił bez większych szans na dobry wynik, supergigant sobie odpuścił.

11. Christof Innerhofer (Włochy) - 184 punkty (10/+10) - 17.12.1984 - mistrz świata w supergigancie z Garmisch-Partenkirchen, multimedalista innych dyscyplin punktował przez cały sezon, z tym że tylko raz w top 10. A że było to drugie miejsce w Jeongseon, trochę go to wywindowało w górę klasyfikacji.

12. Beat Feuz (Szwajcaria) - 182 punkty (6/+9) - 11.02.1987 - pierwsza część sezonu z głowy, potem powrót w świetnym stylu zakończony zwycięstwem w St. Moritz na zakończenie. Jeśli nic złego się nie wydarzy następne sezony mogą należeć do niego.

13. Hannes Reichelt (Austria) - 174 punkty (13/-9) - 05.07.1980 - weteran, któremu w minionym sezonie nie przeszkodził nawet paskudny upadek na Streifie. Poza ostatnimi zawodami w St. Moritz zdobywał punkty w każdych zawodach, a w supergigancie na wspomnianym Streifie dzień przed upadkiem zajął trzecie miejsce. Aktualny mistrz świata w tej dyscyplinie, w 2011 był wicemistrzem.

14. Bostjan Kline (Słowenia) - 172 punkty (4/+30) - 09.03.1991 - Słoweniec przebojem wdarł się do świata konkurencji szybkościowych, w supergigancie zajął drugie miejsce w Hinterstoder, był też dziewiąty w St. Moritz. Wysokie miejsce jak najbardziej zasłużone

15. Romed Baumann (Austria) - 164 punkty (7/-2) - 14.01.1986 - super-superkombinator (brąz w tej dyscyplinie w Schladming 2013) nieźle spisuje się też w supergigancie. Super gość po prostu. Punkty zdobywał w każdych zawodach, najlepiej wypadając w koreańskim Jeongseon - był tam szósty.

15. Andreas Sander (Niemcy) - 164 punkty (4/+27) - 13.06.1989 - najlepszy szybkościowiec wśród Niemców mocno poprawił swoje notowania. Punkty zdobywał w każdych zawodach, najlepiej - na szóstym miejscu - kończąc sezon w St. Moritz. Zawodnik z przyszłością.

17. Mattia Casse (Włochy) - 157 punktów (5/+19) - 19.02.1990 - kolejny z rokujących zawodników. Zanotował najlepszy sezon w karierze, w Beaver Creek zajmując miejsce tuż za podium.
18. Matthias Mayer (Austria) - 130 punktów (6/-14) - 09.06.1990 - o fatalnym upadku Matthiasa Mayera podczas zjazdu Val Gardenie pisałem już przy okazji zjazdu. Tylko dlatego zajął dopiero osiemnaste miejsce, do tego momentu był drugi w Lake Louise i czwarty w nieszczęśliwej dla siebie Val Gardenie, w Beaver Creek tylko notując wpadkę (54. pozycja). Życzę powrotu do zdrowia i na trasy.
19. Travis Ganong (USA) - 120 punktów (7/+8) - 14.07.1988 - wicemistrz olimpijski w zjeździe to zawodnik tyleż dobry, co nierówny. Widać to było właśnie w supergigancie, początek sezonu znakomity - czwarty w Lake Louise, szósty w Val Gardena, później już tylko dwa punktowane miejsca w drugiej dziesiątce. I tak jeśli chodzi o supergigant wyrównał swój najlepszy wynik sprzed dwóch sezonów.
20. Erik Guay (Kanada) - 117 punktów (13/ostatnie punkty 2013/14) - 05.08.1981 - powrócił na trasy bardzo doświadczony Kanadyjczyk. Lepiej mu szło w zjeździe (w którym był mistrzem świata), zaś w swojej drugiej konkurencji, w której zdobył małą kryształową kulę w sezonie 2009/10, czyli właśnie w supergigancie najlepiej wypadł w Kvitfjell - był tam ósmy.
21. Thomas Tumler (Szwajcaria) - 109 punktów (2/+11) - 05.11.1989 - od niedawna oprócz gigantów zaczął jeździć też supergiganty, co przyniosło niezłe efekty. Poza pierwszymi zawodami w Lake Louise, gdzie był... trzydziesty pierwszy punktował za każdym razem, na koniec wskakując do dziesiątki (na pozycję ósmą).
22. Max Franz (Austria) - 105 punktów (6/-14) - 01.09.1989 - sporą część sezonu miał z głowy ze względu na kontuzje, choć na St. Moritz zdążył się wykurować (a jechał i w Kvitfjell). Gdyby nie to pewnie byłby wyżej. W Lake Louise tuż za podium.
23. Ralph Weber (Szwajcaria) - 99 punktów (2/+26) - 31.05.1993 - zawodnik młody, rokujący. Rozpoczął sezon od jedenastego miejsca w Val Gardenie i wszędzie, gdzie się w supergigancie pojawiał zdobywał punkty, choć to właśnie we wspomnianych zawodach zaliczył swój jak do tej pory "personal best" w supergigancie.
24. Patrick Schweiger (Austria) - 91 punktów (2/+12) - 23.03.1990 - też na dorobku. Często zdarza mu się wypadać z trasy, ale jak dojedzie, to zdarza się i siódme (Hinterstoder) i ósme (Val Gardena) miejsce.
25. Ted Ligety (USA) - 80 punktów (9/+14) - 31.08.1984 - to gigant... giganta. Chociaż, w sezonie 2009/10 zdarzyło mu się stać na podium w supergigancie w Val d`Isere, a w roku 2013 nawet został w tej dyscyplinie mistrzem świata. Miniony sezon miał stracony - kontuzja pleców pokonała go mniej więcej w 1/3 sezonu, ale w supergigancie zdążył pokazać się dwa razy. W Beaver Creek przegrał tylko z Hirscherem (co to były za zawody!), zaś Streifu nie ukończył.
26. Georg Streitberger (Austria) - 75 punktów (11/-10) - 26.04.1981 - ten austriacki weteran to kolejny zawodnik, którego pokonała kontuzja (zgadnijcie gdzie). Poczynał sobie do niej naprawdę dobrze, w Val Gardenie był nawet siódmy. Miejsce na pewno poniżej możliwości, o oczekiwaniach nie wspomnę.
27. Alexis Pinturault (Francja) - 70 punktów (6/-17) - 20.03.1991 - ten młody Francuz to doskonały gigancista (liczne zwycięstwa, medale MŚ i IO), takoż wspaniały slalomista, co do supergiganta - tu też osiągał świetne rezultaty - wygrywał, stawał na podium, z tym że akurat nie w sezonie 2015/16, gdzie powyżej ósmego miejsca w Hinterstoder głowy na wychylił.
28. Steven Nyman (USA) - 54 punkty (9/+12) - 12.02.1982 - przede wszystkim jeździ zjazdy na światowym poziomie, w supergigancie gorzej. Punktował dość często, ale najlepsze jego miejsce to raptem 17. pozycja w Kvitfjell
29. Thomas Mermillod Blondin (Francja) - 52 punkty (5/+1) - 03.01.1984 - w supergigancie, w przeciwieństwie do zjazdu już wcześniej punkty zdobywał. Dwa sezony temu był nawet ósmy w klasyfikacji tej dyscypliny stając raz na podium w Lenzerheide. Potem obniżył loty znacząco w sezonie 2014/15, stagnacja trwa dalej. Poza jedenastym miejscem w Hinterstoder brak znaczących rezultatów.
30. Klemen Kosi (Słowenia) - 51 punktów (2/+14) - 19.06.1991 - młody Słoweniec notuje znaczący progres. W Hinterstoder był nawet dziesiąty. Jeszcze nierówny, ale z dobrymi rokowaniami na przyszłość.
31. Klaus Brandner (Niemcy) - 47 punktów (3/+11) - 30.01.1990 - czternasty w Jeongseon, cztery razy z punktami. Niby najlepszy sezon, ale jakoś tak mniej w niego wierzę niż w Kosiego.
32. Blaise Giezendanner (Francja) - 40 punktów (1/-) - 29.11.1991 - w zjeździe punktował już drugi raz, ale w supergigancie pierwszy raz pojawił się w klasyfikacji. Świetny start w Jeongeson (był tam ósmy). Ogólnie jednak dość nierówny.
33. Manuel Osborne-Paradis (Kanada) - 38 punktów (10/-8) - 08.02.1984 - zawodnik raczej z tych odchodzących powoli. Tylko w Val Gardenie zanotował dobry start - jedenaste miejsce.
34. Thomas Biesemeyer (USA) - 37 punktów (4/+15) - 30.01.1989 - jeden z wielu przeciętniaków, któremu czasem wyjdzie jakiś start (jak w Beaver Creek, gdzie był jedenasty).
35. Josef Ferstl (Niemcy) - 29 punktów (3/+9) - 29.11.1988 - o kontuzji młodego Niemca już pisałem przy okazji zjazdu. Szkoda, bo poczynał sobie do niej całkiem nieźle - najwyżej był siedemnasty w Val Gardenie.
36. Matteo Marsaglia (Włochy) - 28 punktów (6/-19) - 05.10.1985 - Włoch miał swoje "pięć minut" w sezonie 2012/13, kiedy to był drugi w klasyfikacji supergiganta, ale to już przeszłość. Miniony sezon słaby, najlepszy wynik - raptem osiemnaste miejsce w Beaver Creek.
37. Ottmar Striedinger (Austria) - 26 punktów (3/-23) - 14.04.1991 - obniżył loty w supergigancie, za to poprawił się w zjeździe. W interesującej nas dyscyplinie najlepsze osiągnięcie to osiemnasta pozycja w Kitzbüehel.
38. Valentin Giraud Moine (Francja) - 22 punkty (2/ostatnie punkty 2013/14) - 23.01.1992 - przede wszystkim zjazdowiec, supergiganty jeździ rzadko, punkty zdobył tylko w Jeongeson, gdzie był dwunasty.
39. Martin Cater (Słowenia) - 19 punktów (1/-) - 20.12.1992 - akurat w supergigancie nie punktował wcześniej. Furory nie zrobił, najlepiej wypadł - tak jak Marsaglia - w Beaver Creek, notując dokładnie taki sam rezultat.

39. Sandro Viletta (Szwajcaria) - 19 punktów (6/-11) - 23.01.1986 - wszechstronny zawodnik, aktualny mistrz olimpijski w superkombinacji. Miniony sezon niestety nieudany - w supergigancie zaczął od osiemnastej pozycji w Lake Louise i lepiej już nie było.

41. Johan Clarey (Francja) - 18 punktów (6/-18) - 08.01.1981 - słabiutki sezon bardzo już doświadczonego zawodnika, przynajmniej jeśli chodzi o supergigant (bo na pewno nie o zjazd). Siedemnasty w Kitzbüehel - to najlepszy jego wynik.
42. Guillermo Fayed (Francja) - 16 punktów (3/-7) - 28.11.1985 - to też świetny zjazdowiec, który supergiganty odpuścił. Punkty tylko w Val Gardena (15 pozycja)
43. Marc Gisin (Szwajcaria) - 15 punktów (2/ostatnie punkty 2010/11) - 25.06.1988 - Gisin to taki typowy średniak, który lepiej spisuje się w Pucharze Europy. W supergigancie miał długą przerwę, ale w minionym sezonie zapunktował w nim aż trzykrotnie. Wynik punktowy jednak sugeruje, że nie były to spektakularne zdobycze - dwudzieste czwarte miejsce w Kvitfjell okazało się szczytem możliwości.
44. Jared Goldberg (USA) - 14 punktów (3/-3) - 17.06.1991 - ten młody Amerykanin to zawodnik, który jakoś nie umie się przebić do czołówki. Dwa razy z punktami, najlepiej na 21. pozycji w Val Gardena.

44. Ricardo Tonetti (Włochy) - 14 punktów (1/-) - 14.05.1989 - wszechstronny się nam zrobił Tonetti - wcześniej znany głównie ze slalomów i gigantów, zaczął jeździć też supergiganty (a także naprawdę był bardzo wysoko w kombinacji). Punkty zdobył w Beaver Creek i Hinterstoder, zajmując w obydwu lokajach 24. miejsce.

46. Wiley Maple (USA) - 13 punktów (2/ostatnie punkty 2011/12) - 25.05.1990 - jego dotychczasowy supergigantowy dorobek to 2 punkty w sezonie 2011/12. W minionym sezonie niewiele lepiej, ale lepiej, jak mówił komisarz Ryba. Punkty w Kitzbüehel (25. pozycja) i Jeongseon (26. miejsce).

46. Adrian Smiseth Sejersted (Norwegia) - 13 punktów (1/-) - 16.07.1994 - brat bardziej znanej Lotte, to bardzo dobrze rokujący zawodnik. Na razie zdobywa punkty w jednych zawodach w sezonie. W 2014/15 to był zjazd, zaś w 2015/16 - supergigant w Kvitfjell. Trzeba przyznać, że dostaje na razie niewiele szans w PŚ.

48. Patrick Kueng (Szwajcaria) - 12 punktów (7/-30) - 11.01.1981 - mistrz świata w zjeździe rozpoczął od dziewiętnastego miejsca w Lake Louise, potem dwa słabsze starty i kontuzja.

48. Victor Muffat-Jeandet (Francja) - 12 punktów (1/-) - 05.03.1989 - nie jego bajka (to głównie świetny gigancista, ale i slalomista), niemniej na trzy starty dwa razy zapunktował (najlepiej wypadł w Hinterstoder - dwudzieste miejsce).

50. Brice Roger (Francja) - 10 punktów (3/-35) - 09.08.1990 - kolejny kontuzjowany. Przed urazem też nie zachwycił - 27. w Lake Louise i 25. w Beaver Creek na kolana nie rzucają.
51. Klaus Kroell (Austria) - 9 punktów (10/ostatnie punkty 2013/14) - 24.04.1980 - to właściwie tylko i wyłącznie zjazdowiec. Supergiganty jeździ niejako przy okazji - trzy razy z punktami, ale najlepszy start to raptem 27. miejsce w Kitzbühel.
52. Fernando Schmed (Szwajcaria) - 8 punktów (2/-5) - 23.07.1991 - typowy przeciętniak. Punkty zdobył tylko raz - w Beaver Creek.
53. Maxence Muzaton (Francja) - 7 punktów (1/-) - 26.06.1990 - jeździ już od paru sezonów, ale jakoś do tej pory punktów PŚ w supergigancie nie zdobywał. Udało mu się to w Val Gardenie (24. pozycja).
54. Emanuele Buzzi (Włochy) - 5 punktów (1/-) - 27.10.1994 - ma niewiele ponad 20 lat, więc nie jest to wiek, w którym zawodnicy startujący w konkurencjach szybkościowych osiągają szczyty. Do nich zresztą jeszcze mu daleko. Tylko w Hinterstoder był 26. Poza tym bez punktów w tej dyscyplinie.

54. Natko Zrncic-Dim (Chorwacja) - 5 punktów (4/-5) - 07.03.1986 - pisałem o nim przy okazji zjazdu. Rzadki przypadek specjalisty od kombinacji. W supergigancie z punktami raz - w Jeongseon.

56. Tommy Ford (USA) - 3 punkty (3/ostatnie punkty 2011/12) - 20.03.1989 - główna specjalizacja: gigant. W supergigancie rzadko zdobywa punkty - tylko w Beaver Creek 28. miejsce

56. Andreas Romar (Finlandia) - 3 punkty (4/ostatnie punkty 2012/13) - 04.09.1989 - nierówny zawodnik, któremu zdarzyły się dwa sezony z rzędu bez punktów. Do tego czasu był niezłym supergigancistą. A dziś - dwudzieste ósme miejsce w Jeongseon to i tak najlepszy wynik od lat. Podobnie bez błysku w zjeździe i superkombinacji.

58. Johannes Kroell (Austria) - 2 punkty (1/-) - 27.03.1991 - o jego pokrewieństwie z Klausem, równie dalekim jak różnica klasy pisałem przy okazji zjazdu. W supergigancie pierwsze i jedyne punkty w Hinterstoder (29. pozycja), co ciekawe zdobył je ex aequo z następnymi dwoma zawodnikami, których opiszę.

58. Bjoernar Neteland (Norwegia) - 2 punkty (2/-2) - 20.05.1991 - o jego jedynym starcie z punktami powyżej. Od młodszego i starszych kolegów dzielą go lata świetlne.

58. Christian Walder (Austria) - 2 punkty (1/-) - 31.08.1991 - w Pucharze Świata zadebiutował w minionym sezonie, furory nie zrobił, ale udało mu się raz zdobyć punkty. A gdzie? Już napisałem.

58. Krystof Kryzl (Czechy) - 2 punkty (1/-) - 12.10.1986 - liczby nie kłamią. Ten doświadczony zawodnik zdobył swoje pierwsze punkty w supergigancie dopiero w Beaver Creek. Były to jedyne punkty do tej pory, ale to jednak przede wszystkim niezły technik.

62. Luca de Aliprandini (Włochy) - 1 punkt (2/ostatnie punkty 2013/14) - niezły, choć nierówny gigancista, supergiganty jeździ od czasu do czasu. Sezon 2014/15 miał cały z głowy, wrócił - i znów - głównie do giganta, ale i supergigancie zdarzyło mu się zamknąć TOP 30 w Jeongseon.

Pora na statystyki:

Najstarszy z punktami: Klaus Kroell (35 lat i 324 dni), Hannes Reichelt (35 lat i 252 dni)

Najmłodszy z punktami: Emmanuele Buzzi (21 lat i 123 dni), Adrian Smiseth Sejersted (21 lat i 242 dni)

Najstarszy na podium: Hannes Reichelt (35 lat i 201 dni), Aksel Lund Svindal (33 lata i 27 dni) - ciekawe, Fill starszy, ale na podium stał w wieku 33 lat i 17 dni

Najmłodszy na podium: Aleksander Aamodt Kilde (23 lata i 88 dni), Vincent Kriechmayr (24 lata i 98 dni)

Najstarszy zwycięzca: Aksel Lund Svindal (33 lata i 27 dni), Kjetil Jansrud (30 lat i 198 dni)

Najmłodszy zwycięzca: Aleksander Aamodt Kilde (23 lata i 159 dni), Marcel Hirscher (26 lat i 278 dni)

Największy awans względem sezonu 2014/15: Bostjan Kline (z 44 na 14), Andreas Sander (z 42 na 15), Ralph Weber (z 43 na 23)

Największy spadek względem sezonu 2014/15: Brice Roger (z 15 na 50), Patrick Kueng (z 18 na 48), Ottmar Striedinger (z 14 na 37)

Najwyżej sklasyfikowany zawodnik z pierwszymi punktami PŚ w supergigancie: Blaise Giezendanner (32), Martin Cater (39)

Najwyższy powrót do klasyfikacji PŚ w supergigancie: Aksel Lund Svindal (3), Erik Guay (20)

Powrót po najdłuższej przerwie do klasyfikacji PŚ w supergigancie: Marc Gisin (4 lata i 347 dni: 17.12.2010 Val Gardena - 29.11.2015 Lake Louise), Tommy Ford (4 lata i 2 dni: 03.12.2011 Beaver Creek - 05.12.2015 Beaver Creek).

Zapraszamy również do zapoznania się z poprzednimi teksami podsumowującymi Puchar Świata w narciarstwie alpejskim:

Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 - Zjazd

Podsumowanie alpejskiego Pucharu Świata 2015/2016 - Odkrycia sezonu

Autor: Jarosław Gracka