Skoki dookoła świata - Europa cz. II

W ostatniej już części "Skoków dookoła świata"dalej będziemy zapoznawali się z historią skoków narciarskich na kontynencie europejskim. 

W Hiszpanii również istniały skoki narciarskie i to już 1907 roku pojawili się tutaj skoczkowie narciarscy, w Ribes de Freser powstały dwie skocznie, większa, K-55, jest całkowicie zniszczona, ale najazd mniejszej nadal stoi. W Sierra Nevada również istniała skocznia narciarska, mierzyła ona 30 metrów i odbywały się na niej zawody od 1925 do 39. Skocznia w Navacerrada powstała w 1954 roku i była tej samej wielkości, co ta w Sierra Nevada, jednakże została zdemontowana. Skocznia w Alto Campoo była skocznią budowaną co zimę dla treningów młodych narciarzy, jej punkt K leżał na 20 metrze. W 1980 roku wybudowaniu trzy obiekty w Astun, odbywały się tu Zimowe Uniwersjady w 1981 i 1995 roku, jednakże po tym skocznie przestały być używane. Są tu trzy obiekty, największy mierzy 91 metrów, dwa mniejsze mają 40 i 25 metrów. Skocznie nadające się do użytku leżą w La Molina. Są tutaj trzy obiekty, K-75, K-54 oraz K-25. Planowano tu utworzyć drużynę skoczków, która mogłaby startować w Pucharze Świata, jednakże nie udało się to do dzisiaj. Najbardziej utalentowanym skoczkiem hiszpańskim był Bernat Sola, który zdobył raz punkty Pucharu Świata, w obecnym systemie punktowania miałby ich o wiele więcej. Stanął on jednakże na podium Pucharu Europy, a raz nawet wygrał te zawody. Do niego też należy rekord Hiszpanii w długości skoku, na skoczni w Kulm skoczył 141 metrów.

W 1951 roku skoczkowie narciarscy postanowili wybudować w Edynburgu tymczasową skocznię narciarską, mierzyła ona 25 metrów, obecnie niedaleko byłej skoczni leżą wyciągi narciarskie. W londyńskim Hampstead w 1950 odbyły się zawody na wybudowanej tymczasowo skoczni, wznosiła się ona na ponad 18 metrów do góry, a punt K leżał na 25 metrze. Kolejna tymczasowa skocznia powstała 10 lat później w Manchesterze i była większa o 5 metrów od poprzedniczki w Londynie. W Grytviken, jedynej osadzie na wyspie Georgia Południowa, skocznia o K-35 powstała przed II Wojną Światową, obecnie stoją tu drewniane pozostałości skoczni. W 1961 roku na Stadionie Wembley w Londynie została wybudowana skocznia narciarska, jej wieża najazdowa miała wysokości 46 metrów. Skakały tu drużyny z Norwegii, Szwecji, Finlandii, Szwajcarii, Francji, Austrii, Włoch oraz Zachodnich Niemiec. W zawodach zwyciężył Veikko Kankkonek, który trzy lata później zdobył złoto na Igrzyskach Olimpijskich. Rekord tej skoczni należał do Torgeira Brandrtzaga z Norwegii, który osiągnął odległość 113 stóp (ok.34,5 metra). Rekord tego kraju w odległości jest jednak dosyć młody i należy do jednego z dwóch obecnie startujących w zawodach braci Lock. Robert Lock w Park City, podczas treningu w 2015 skoczył 130 metrów.

Na Ukrainie jest kilka czynnych obiektów, tak jak te w Verkhovynie, gdzie stoją cztery skocznie o punktach konstrukcyjnych 70,50,20 i 10. W Nadvirnie nieużywana jest największa, 50-metrowa, skocznia, natomiast te mniejsze, K-35, K-25 oraz K-15, są w użytku. W tych dwóch miejscach oraz w Vorokhcie odbywa się turniej trzech skoczni, który swym formatem przypomina słynny Turniej Czterech Skoczni. W Vorokhcie stoją cztery skocznie, K-90, K-75, K-45 oraz K-20. Ciekawostką jest, iż to właśnie tu już w 1922 roku odbyły się Mistrzostwa Polski, gdyż tereny te należały kiedyś do Polski. Ostatnim używanym kompleksem skoczni są te w Kremenetsie, stoją tu obiektów K-55, K-30 oraz K-15. Odbywa się tam wiele zawodów krajowych zarówno zimą, jak i latem. W Tysovets jest centrum sportu, stoi tu pięć nieużywanych skoczni, K-90, K-70, K-40, K-20 oraz K-10. Zdemontowane zostały dwa obiekty, jeden w Sławsku, oraz drugi we Lwowie. Ciekawą skocznią była ta w Kijowie, zbudowana w 1968 roku, jej najazd był utrzymywany tylko przez liny przytwierdzone do dwóch metalowych kolumn. Budową przypominała mosty wiszące, jednakże jej trwałość była o wiele mniejsza i 24 lata po ostatniej przebudowanie została rozebrana w 2003 roku. Obecnie w skokach Ukrainę reprezentują Stepan Pasicznyk, Witalij Kalinczenko, Wołodymyr Werediuk, Andrij Kłymczuk oraz Andrij Kalinczuk. Startują oni głównie w zawodach FIS Cup. Rekordzistą Ukrainy jest Witalij Szumbarec, który w 2009 roku skoczył 189,5 metra w Planicy.

W Estonii istnieje obecnie 8 ośrodków ze skoczniami narciarskimi, kiedyś były jeszcze dwie w Pakivere i Rakke, ale zostały zlikwidowane. W najsłynniejszym Estońskim mieście związanymi ze skokami, Otepaeae, istniała kiedyś skocznia HS-76, jednakże po budowie obecnie stojącej skoczni Tehvandi o HS-100 została ona rozebrana. W tym mieście istnieją również skocznie Apreekrimaegi, które są starsze od drugiego kompleksu. Stoją tu cztery obiekty, K-40, K-25, K-18 oraz K-10. Dużym kompleksem skoczni może się również pochwalić Tallinn, w którym znajdują się cztery obiekty, K-50, K-25, K-28 oraz K-10. W Voru podobno istniała kiedyś skocznia 40-metrowa, jednakże obecnie stoją tu tylko trzy skocznie o K-30, K-13 i K-5. Trzy mniejsze kompleksy skoczni znajdują się w Viljandi, Rakere oraz Elvie. W każdej z tych miejscowości stoją dwie skocznie. Pojedynczy obiekt jest również w Tamsalu, został on wybudowany w 2011 roku i jego rozmiar to dziesięć metrów. W 2012 roku na obiekcie w Vikersund Kaarel Nurmsalu skoczył 204 metry, ustanawiając tym samym rekord Estonii. Skoczkowie z tego kraju skaczą głównie w zawodach FIS Cupu, wyjątkiem jest Martti Nomme, który ostatniej zimy startował w kwalifikacjach Pucharu Świata, udało mu się je przebrnąć trzy razy, jednakże ani razu nie dostał się do drugiej serii.

W Słowacji zdemontowane zostały skocznie w Bańskiej Bystrzycy (Srnkova), Bratysławie, Brusnie, Koszycach, Kremnicy, Levocy, Ruzomberoku, Selcach, Slovenskiej Lupcy, Strbie, Svitie, Tatranskiej Poliance, Turanach, Liptovskiej Kokavie oraz Lubochnie. Skocznie w Tatrzańskiej Łomnicy były używane do 2004 roku, kiedy to zniszczył je huragan, po tym skoczkowie z okolic zaczęli usuwać powalone drzewa, które uniemożliwiały korzystanie z obiektów. W 2008 roku dwie największe skocznie zostały zburzone bez wiedzy klubu. W Strebskim Plesie obecnie znajdują się skocznie zbudowane w 1967 roku, jednakże już wcześniej istniała tu skocznia 70-metrowa. W 1940 roku jej wieża najazdowa została poważnie uszkodzona i musiała być co roku naprawiana, w 1962 roku została ostatecznie rozebrana. Nowe obiekty noszą nazwę MS 1970 i zostały zbudowane z okazji Mistrzostw Świata w 1970 roku. Większa z dwóch skoczni o HS-125 nie jest już używana, ale mniejsza, 90-metrowa, została pokryta igielitem i jest w użytku. W Bańskiej Bystrzycy znajdują się trzy skocznie, K-63, K-38 oraz K-18, kiedyś istniała tu także skocznia 100-metrowa, ale obecnie już jej nie ma. Blisko Bańskiej znajdują się także skocznie w Kralikach. Używane są jedynie dwie z czterech obiektów, K-120 oraz K-90, odbywały się tutaj kiedyś Mistrzostwa Słowacji w skokach narciarskich. Obecnie żaden ze skoczków z tego kraju nie skacze w zawodach FIS, a rekord od 10 lat pozostaje niezmieniony, Martin Mesik w Taupliz skoczył 195,5 metrów, ustanawiając oficjalny rekord w długości skoku.

Swoje rekordy w długości skoku posiadają również takie państwa jak Andora, Belgia czy Grecja pomimo braku obiektów do trenowania. A w przypadku Andory, Tomas Cano, który przez większość kariery reprezentował Hiszpanię, u schyłku kariery zdecydował się na reprezentowanie tego kraju. W mistrzostwach Hiszpanii skoczył on 64,5 metra ustanawiając tym samym rekord małego państwa. Rekord Belgii należy do Remberta Nottena, który skoczył 35 metrów w Rückershausen w lokalnym konkursie skoków. Reprezentantem Grecji na arenie międzynarodowej jest Nikos Polichronidis, w 2013 skoczył on aż 186 metrów podczas treningów przed konkursem Pucharu Świata. Polichronidis reprezentował od 2004 do 2011 roku Niemcy, jednakże od 2012 reprezentuje Grecję, z której pochodzi jego ojciec.

Poprzednie części:

Ameryka Południowa i Afryka

Azja

Ameryka Północna

Europa cz.I

źródło: skisprungschanzen.com/informacja własna