Alpejski PŚ: Narciarze, którzy po sezonie 2018/2019 zakończyli karierę

fot. Luca Pedroni / CC BY ND

Tydzień temu zakończyła się 53. edycja alpejskiego Pucharu Świata. Po tym sezonie wielu znakomitych narciarzy zakończyło swoje kariery. Do tego grona należą m.in. Lindsey Vonn, Akesl Lund Svindal, Frida Hansdotter czy Felix Neureuther.

fot.: edition.cnn.com

Lindsey Vonn, czyli zawodniczka, którą z pewnością każdy pasjonat sportów zimowych zna lub przynajmniej kojarzy. Niestety starty na Mistrzostwach Świata w Åre były jej ostatnimi w karierze. Amerykanka w 2000 roku po raz pierwszy pojawiła się na zawodach Pucharu Świata, gdzie nie zdołała zakwalifikować się do drugiego przejazdu slalomu. W 2004 roku Vonn (wówczas Kildow) zajęła 3. miejsce w supergigancie, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów Pucharu Świata. W tym samym roku zanotowała pierwszy triumf w karierze, wygrywając w swoim ulubionym Lake Louise w zjeździe. Do największych zdobyczy Lindsey Vonn należą: 3 medale zimowych igrzysk olimpijskich - złoty (Vancouver 2010) i brązowe za zjazd (Pjongczang 2018) i za supergigant (Vancouver 2010), 8 medali mistrzostw świata - złote za supergigant i zjazd (Val d`Isere 2009), srebrne za zjazd (Garmisch-Partenkirchen 2011, Åre 2007) i za supergigant (Åre 2007) oraz brązowe za zjazd (Sankt Moritz 2017, Åre 2019) i za supergigant (Beaver Creek 2015). Amerykanka w swojej karierze wywalczyła 20 kryształowych kul: 4 duże za klasyfikację generalną (2007/2008-2009/2010, 2011/2012) i 16 małych za wygranie klasyfikacji konkurencji - 8 za zjazdy (2007/2008-2012/2013, 2014/2015, 2015/2016), 5 małych kryształowych kul za supergigant (2008/2009-2011/2012, 2014/2015), a także 3 małe kryształowe kule kombinację alpejską (2009/2010-2011/2012). W 2011 roku została piątą zawodniczką (po Petrze Kronberger, Pernilli Wiberg, Anji Parson i Janicy Kostelic), która w historii Pucharu Świata triumfowała w pięciu konkurencjach narciarstwa alpejskiego. Do tego grona dołączyła także Tina Maze, a później Mikaela Shiffrin. Do Vonn należy jeszcze kilka innych rekordów, jednak tym największym, który do samego końca próbowała pobić był rekord pod względem liczby pucharowych zwycięstw. Lindsey z 82. triumfami jest pierwsza w historii alpejskiego Pucharu Świata kobiet i druga w całej historii Pucharu Świata (pierwszy jest Ingemark Stenmark - 86 wygranych). Ponadto 137 razy stawała na pucharowym podium (66 razy w zjeździe, 46 razy w supergigancie, 13 razy w kombinacji alpejskiej, 6 razy w slalomie i 6 razy w gigancie).

Photo by Alexis Boichard/Agence Zoom

Aksel Lund Svindal to kolejna gwiazda narciarstwa alpejskiego, która na kartach historii tej dyscypliny zapisała się złotymi zgłoskami i kolejna, która po Mistrzostwach Świata w Åre zakończyła karierę. Norweg 2001 roku po raz pierwszy pojawił się w Pucharze Świata, gdzie nie zakwalifikował się do drugiego przejazdu slalomu giganta. Niespełna miesiąc później zajął 2. miejsce w gigancie, tym samym plasując się po raz pierwszy w karierze na pucharowym podium. W 2005 roku po raz pierwszy zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w supergigancie. Svindal w swoim dorobku ma 4 medale igrzysk olimpijskich - złoty za supergigant (Vancouver 2010) i za zjazd (Pjongczang 2018), srebrny za zjazd (Vancouver 2010) oraz brązowy za gigant (Vancouver 2010), a także 9 medali mistrzostw świata - złote za zjazd (Åre 2007, Schladming 2013), za kombinację alpejską (Val d`Isere 2009, Garmisch-Partenkirchen 2011) i za gigant (Åre 2007), srebrne za kombinację alpejską (Bormio 2005) i za zjazd  (Åre 2019) oraz brązowe za supergigant (Val d`Isere 2009, Schladming 2013). Norweg 2-krotnie zwyciężał w klasyfikacji generalnej alpejskiego Pucharu Świata (2006/2007, 2008/2009), 5-krotnie wywalczył małą kryształową kulę za supergigant (2005/2006, 2008/2009, 2011/2012-2013/2014), 2-krotnie za zjazd (2012/2013, 2013/2014) oraz po jednej w gigancie (2006/2007) i kombinacji alpejskiej (2006/2007). Svindal w swojej karierze 80-krotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata, w tym 36 razy na jego najwyższym stopniu.

fot. Rosmarie Knutti © / rk-photography.ch

W tym sezonie po raz ostatni na trasach alpejskiego Pucharu Świata widzieliśmy Felixa Neureuthera, który w Pucharze Świata zadebiutował w 2003 roku. W tym samym roku zdobył pierwsze pucharowe punkty, plasując się na 8. pozycji w slalomie, a w 2006 roku stanął po raz pierwszy na podium, zajmując 3. miejsce w slalomie. W 2010 po raz pierwszy triumfował w zawodach. Ciężko uwierzyć, ale Neureuther na igrzyskach olimpijskich nie zdobył żadnego medalu. Za to na mistrzostwach świata wywalczył ich 5 - złoty drużynowo (Bormio 2005), srebrny w slalomie (Schladming 2013) i brązowe drużynowo (Schladming 2013) i w slalomie (Beaver Creek 2015, Sankt Moritz 2017). W sezonach 2012/2013, 2013/2014, 2014/2015 Pucharu Świata był 2. w klasyfikacji slalomowej. Na podium Pucharu Świata stał 47 razy, w tym 13-krotnie triumfował w zawodach.

fot. Morry Gash

Po tym sezonie przejść na sportową emeryturę postanowiła również Frida Hansdotter. W 2004 roku zadebiutowała w zawodach Pucharu Świata, nie kwalifikując się do drugiego przejazdu. W 2009 roku po raz pierwszy uplasowała się na podium Pucharu Świata, zajmując 2. pozycję w slalomie, a w 2014 roku po raz pierwszy zwyciężyła. Szwedka na ostatnich igrzyskach olimpijskich dopięła swego i zdobyła swój jeden, jedyny medal olimpijski w karierze. I to jeszcze jaki! - Złoty w slalomie! Jest to także jej jedyny złoty medal w karierze (nie biorąc pod uwagę mistrzostw kraju), gdyż ani na mistrzostwach świata, a nawet mistrzostwach świata juniorów nie zwyciężyła. W swoim dorobku ma 2 srebrne medale mistrzostw świata, 1. zdobyty drużynowo (Schladming 2013), a 2. w slalomie (Beaver Creek 2015) oraz brązowe w slalomie (Schladming 2013, Sankt Moritz 2017) i drużynowo (Sankt Moritz 2017). Hansdotter w sezonie 2015/2016 wywalczyła małą kryształową kulę za slalom. Zawody Pucharu Świata 35 razy kończyła na podium, w tym 4 razy wygrywała.

fot. Rosmarie Knutti / rk-photography.ch

W następnym sezonie nie zobaczymy Patricka Künga, który postanowił pożegnać się z zawodowym uprawianiem narciarstwa. W 1999 roku zadebiutował w zawodach FIS Race, gdzie zajął 75. miejsce. W zawodach Pucharu Świata po raz pierwszy pojawił się w 2009 roku, plasując się na 19. lokacie w kombinacji alpejskiej. W 2010 roku uplasował się na podium Pucharu Świata, zajmując 3. miejsce w zjeździe. 3 lata później po raz pierwszy zwyciężył w pucharowych zawodach w supergigancie. Szwajcar w swojej karierze wywalczył jeden, jedyny medal na mistrzostwach świata - złoty w zjeździe w Beaver Creek 2015. Küng 5-krotnie stawał na podium pucharowych zwodów, w tym 2 razy triumfował.

fot. Andrea Miola ©

Kolejnym szwedzkim narciarzem, który odszedł na emeryturę sportową po tym sezonie jest Mattias Hargin. W Pucharze Świata zadebiutował w 2004 roku, jednak nie zdołał zakwalifikować się do drugiego przejazdu w slalomie. Pierwsze punkty wywalczył w 2007 roku, plasując się na 20. lokacie, a 4 lata później po raz pierwszy stanął na pucharowym podium, zajmując 3. lokatę w slalomie. W 2015 roku odniósł pierwszy triumf w zawodach Pucharu Świata w slalomie. W swoim dorobku posiada 3 medale mistrzostw świata, wszystkie zdobyte drużynowo - srebrny (Schladming 2013) oraz brązowe (Beaver Creek 2015, Sankt Moritz 2017). Ponadto 7 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata i raz wygrał.

fot. Georges Ménager / CC BY NC ND

Erik Guay w Pucharze Świata zadebiutował w 2000 roku, jednakże nie zdołał zakwalifikować się do drugiego przejazdu giganta. Na pierwsze podium w zawodach Pucharu Świata nie musiał długo czekać, bo już w 2002 roku po raz pierwszy w karierze stanął na podium w zjeździe, a rok później po raz pierwszy zwyciężył, także w zjeździe. W swoim dorobku ma 3 medale mistrzostw świata - złote za zjazd (Garmisch-Partenkirchen 2011) i za supergigant (Sankt Moritz 2017) oraz srebrny za zjazd (Sankt Moritz 2017). W sezonie 2009/2010 wywalczył małą kryształową kulę za supergigant i 2-krotnie był 3. w klasyfikacji zjazdowej (2006/2007, 2013/2014). Guay na podium Pucharu Świata stawał 3-krotnie, w tym 2 razy na jego najwyższym stopniu.

fot. Gerwig Löffelholz

Chiara Costazza w Pucharze Świata po raz pierwszy wystartowała w 2002 roku, jednak nie ukończyła slalomu. W 2007 roku zajęła 3. miejsce w slalomie, tym samym po raz pierwszy plasowała się na podium Pucharu Świata. Niespełna miesiąc później zanotowała pierwsze (i ostatnie) zwycięstwo w pucharowych zawodach. Costazza ani na mistrzostwach świata, ani na igrzyskach olimpijskich nie wywalczyła żadnego medalu. Najbliżej była na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Turynie w 2006 roku (Sestiere), gdzie slalom ukończyła na 8. pozycji, natomiast na Zimowych Igrzyskach w Pjongczangu uplasowała się na 9. lokacie także w slalomie.

fot. Mac4ot via Wikimedia Commons

Thomas Fanara w zawodach Pucharu Świata po raz pierwszy pojawił się dopiero w 2005 roku, ale giganta nie ukończył. Miesiąc później zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata, zajmując 23. miejsce w gigancie. 5 lat później stanął po raz pierwszy na podium, kończąc gigant na 3. lokacie, a w 2016 roku zwyciężył pierwszy i ostatni raz w zawodach. Fanara w zawodach Pucharu Świata 14-krotnie stawał na podium. Na Mistrzostwach Świata w Garmisch-Partenkirchen wraz z drużyną wywalczył złoty medal.

Christian Jansky/Wikipedia

Kolejną postacią, która zakończyła karierę jest Anne-Sophie Barthet, która w 2005 roku zadebiutowała w Pucharze Świata. Wówczas nie zakwalifikowała się  do drugiego przejazdu giganta. W tym samym roku po raz pierwszy w karierze zdobyła pucharowe punkty, zajmując 26. pozycję w slalomie. W 2016 roku po raz pierwszy i ostatni stanęła na podium Pucharu Świata, gdzie w kombinacji alpejskiej uplasowała się na 3. miejscu.

fot. Plamen Velev / CC BY NC ND

Thomas Mermillod Blondin zadebiutował na arenie międzynarodowej w 1999 roku w FIS Race. Wówczas zajął 44. miejsce w gigancie. Po raz pierwszy w zawodach Pucharu Świata pojawił się w 2007 roku, gdzie nie zdołał zakwalifikować się do drugiego przejazdu giganta. Rok później wywalczył pierwsze punkty Pucharu Świata. Pierwsze raz na pucharowym podium uplasował się w 2011 roku. Później jeszcze 5 razy stał na podium zawodów, jednak nigdy nie zwyciężył. W sezonach 2012/2013 i 2013/2014 zajął 3. lokatę w klasyfikacji kombinacji alpejskiej. Ani na mistrzostwach świata, ani na igrzyskach olimpijskich nie wywalczył żadnego medalu. Najbliżej był na Mistrzostwach Świata w Val d`Isere, gdzie rywalizację w kombinacji alpejskiej zakończył na 6. lokacie.

Photo by Francis Bompard/Agence Zoom/Getty Images

Werner Heel w Pucharze Świata zadebiutował w 2001 oku w zjeździe, zajmując 37. miejsce. Pierwsze punkty Pucharu Świata zdobył w 2005 roku. Wówczas zajął 23. miejsce w supergigancie. 3 lata później po raz pierwszy zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w zjeździe, tym samym po raz pierwszy w karierze plasując się na pucharowym podium. W sezonie 2009/2010 zajął 3. miejsce w klasyfikacji zjazdu. Heel 10-krotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata, w tym odnosząc 3 triumfy.

fot. Stefho74 / CC BY NC ND

W trakcie sezonu 2018/2019 karierę sportową zakończył także Sandro Viletta. Szwajcar w 2006 roku po raz pierwszy wystartował w Pucharze Świata, jednak nie ukończył pierwszego przejazdu slalomu. Rok później zdobył pierwsze pucharowe punkty, zajmując 16. miejsce, również w slalomie. W 2011 roku po raz pierwszy triumfował w pucharowych zawodach i tym samym po raz pierwszy (i ostatni) stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Viletta na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi wywalczył złoty medal w kombinacji alpejskiej.

fot. Francis Bompard/Agence Zoom/Getty Images Europe

Z zawodowym uprawianiem narciarstwa pożegnał się również Naoki Yuasa. Japończyk w Pucharze Świata zadebiutował w 2003 roku, lecz nie ukończył pierwszego przejazdu slalomu. Po raz pierwszy i ostatni w karierze na podium pucharowych zawodów uplasował się w 2012 roku, zajmując 3. miejsce w slalomie.

Źródło: Informacje własne/fis-ski.com